Janek studiował w Warszawie. A że mieszkać gdzieś się musi, apartament najął prawie, o czym napisał do mamusi. Żeby koszty zmniejszyć swoje i nie popaść w zbytnią orkę, wziął do spółki, na pokoje, bardzo piękną lokatorkę. Kiedy mama przyjechała, by odwiedzić swego syna, zaraz wątpliwości miała: czy to może konkubina? Atrakcyjna, piękna bardzo, można rzec - prawdziwe złoto. Taką mężczyźni nie gardzą. Stąd już krok jest do kłopotów. Janek mamie wytłumaczył: - Wiem, co myślisz. Lecz nic z tego! My jesteśmy tylko raczej koleżanką i kolegą. Współlokatorami tylko, nic nie łączy nas poza tem. Nie zabawiam się z motylką. Ona siostrą jest, ja bratem. Mama się uspokoiła, zjadła obiad jak należy, potem rzekła: - W tym jest siła. Trudno tobie nie uwierzyć. Potem sobie pojechała. W tydzień później zaś Justyna - tak się dziewka nazywała - 432 zwraca się do Janka - syna. - Janku, rzecz się smutna stała. Mówię ci to bez goryczy. Mama do dom wyjechała … nie ma mojej cukiernicy. Jak ty myślisz, Janku drogi? Chyba jej nie wzięła sobie? Napisz, proszę, do niebogi, ona prawdę powie tobie. Janek pisze list do mamy: „Mamo droga! W paru słowach piszę, jaką sprawę mamy. Zechcę krótko zreferować. Ja nie twierdzę, droga mamo, że ty wzięłaś lub nie wzięłaś. Musi się wyjaśnić samo … cukiernica nam zginęła. A od czasu twej wizyty … oby mnie za to pogięło … faktem jest … niesamowitym … cukiernicę gdzieś nam wcięło. Nie minęło pół tygodnia, Janek otrzymał odpowiedź: „ Synku drogi! Sprawa godna. I jej sedna ty się dowiedz. Ja nie twierdzę, drogi synku, śpisz lub nie śpisz ty z Justyną? Faktem jest, bez wypominków, morał już by dawno płynął. Gdyby w swoim łóżku spała twoja Justa pięknolica, dawno światło by ujrzała zaginiona cukiernica.”